سابقه و هدف: هایپوکسی شبانه یکی از عوامل قوی در بالا بردن احتمال مرگ و میر در بیماران دچار نارسایی مزمن قلبی(CHF) و با افزایش بروز آریتمی های بطنی و دهلیزی همراه است. QT dispersion(QTd) معیاری برای بررسی عملکرد قلب است و افزایش آن نشان دهنده احتمال بروز آریتمی بطنی و مرگ ناگهانی است. با توجه به تناقضات درمورد تاثیر اکسیژن درمانی شبانه (NOT) و کاستی‌های تحقیقات قبلی در این مطالعه تاثیر اکسیژن درمانی شبانه (NOT) بر عملکرد الکتروفیزیولوژیک قلب و QTd در بیماران دچار CHF بررسی شد.
روش بررسی: در تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی 54 بیمار دچار CHF (40% ≥EF) تحت NOT قرار گرفتند. قبل و پس از درمان، توسط الکتروکاردیوگرافی میزان QTd محاسبه شد. در نهایت مقدار QTd قبل و پس از درمان با استفاده از آزمون t زوجی مقایسه گردید.
یافته‌ها: مقدار QTd قبل از اکسیژن درمانی، msec2/18 ± 3/56 و پس از اکسیژن درمانی، msec17 ± 3/46 به دست آمد و مشاهده گردید که اختلاف در مقدار QTd در دو حالت اندازه گیری، از نظر آماری معنی‌دار است (001/0 = p).
نتیجه‌گیری: به نظر می رسد NOT در بیماران دچار CHF می تواند باعث کاهش مقدار QTd شود و در نتیجه می تواند احتمال بروز آریتمی های بطنی و مرگ ناگهانی را کمتر کند. البته مکانیسم‌های اثر این روش درمانی بدرستی مشخص نیست و برای شناخت آنها نیاز به انجام یک کارآزمایی بالینی کامل می‌باشد.

واژه‌های کلیدی: نارسایی مزمن قلبی، QT dispersion، اکسیژن درمانی شبانه.

متن کامل [PDF 181 kb]   (2642 دریافت)