سابقه و هدف: با توجه به اهمیت یادگیری و رضایتمندی دانشجویان از تدریس و نبود پیشینه کافی، این مطالعه با هدف مقایسه روش تدریس عملی-تئوری با تئوری-عملی بر یادگیری درس بیماری‌های دهان ورضایتمندی دانشجویان درسال 1392 انجام گرفت.
روش بررسی: این تحقیق به روش کار آزمایی بالینی متقاطع در دو مرحله روی 37 نفر از دانشجویان سال چهارم دندانپزشکی انجام شد. دانشجویان به صورت تصادفی به دو گروه الف و ب تقسیم شدند. در مرحله اول تحقیق، تدریس 5 ضایعه شامل لیکن پلان، لکوپلاکیا، پایوژنیک گرانولوما، اسکواموس سل کارسینوما و ANUG به گروه الف (شاهد) به صورت تئوری-عملی وبه گروه ب (مورد) به صورت عملی-تئوری تدریس شد. در مرحله دوم، 5 ضایعه دیگر با سختی در یادگیری مشابه شامل آفت، اریتم مولتی فورم، هرپانژین، بیماری دست-پا-دهان و فارنژیت لنفوندولر حاد با عوض شدن جای دو گروه تدریس شد. درپایان آزمونی شامل تست و عکس و اسلاید هر کدام با 50 درصد نمره هر روش تدریس به صورت سراسری گرفته شد. میزان یادگیری با آزمون من ویتنی- U و نیز میزان رضایت از روش تدریس در یک طیف 5 گزینه ای مشخص و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: تحقیق روی تعداد 37 انجام گرفت و افراد دو گروه مشابه بودند. میزان یادگیری گروه شاهد12/2± 5/15 ودر گروه مورد 5/3±8/13 بود (1/0p<). میزان رضایت دانشجویان در دو روش مشابه بود (0/8>p).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که حداقل در آموزش ضایعات دهانی دو روش تدریس مشابه باشند. با توجه به اهمیت مطالعه، تحقیقات بیشتر را توصیه می‌کنیم.