سابقه و هدف: میکرو پارتیکل های کیتین قابلیت تعدیل پاسخهای ایمنی را دارند . به منظور بررسی قابلیت ایمونوادجوانتی کیتین در عفونت با لیشمانیا ماژور ، میزان بار انگلی در موشهای Balb/c آلوده به لیشمانیا ماژور وتحت تیمار با میکروپارتیکل های کیتین موررد ارزیابی قرار گرفت .در اندازه گیری بار انگلی از روش تهیه رقتهای متوالی که دقیق ترین ارزیابی اثربخشی روشهای درمانی و ارزیابی واکسیناسیون در مدل تجربی عفونت لیشمانیا است ، استفاده شد. روش بررسی: موش های Balb/c با 105 × 2 پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در فاز ایستایی، در قاعده دم و به طریقه داخل جلدی آلوده شدند و پس از هشت هفته با استفاده از روش تیتراسیون سلولی ، میزان بار انگلی در گروه تحت تیمار ( 6 سر موش)که به صورت دو روز در میان µg/ml 100میکروپارتیکل به صورت زیرجلدی در قاعده دم دریافت کردند و گروه کنترل ( 6 سر موش) که PBS دریافت کردند، تعیین و مقایسه شد . از نطر زمان بروز زخم و وسعت ضایعات هم دو گروه با هم مقایسه شدند. یافته ها: بروز زخم در موشهای تحت تیمار نسبت به موشهای کنترل با تاخیر معنی دار (p<0.02 ) همراه بود و وسعت ضایعات ایجاد شده در موشهای دریافت کننده میکروپارتیکل کوچکتر بود . بار انگلی با وجود اینکه در موشهای تحت تیمار کمتر بود ولی تفاوت آماری معنی دار بین گروه تست وکنترل دیده نشد(P<0.88) . بحث و نتیجه گیری: تلفیق دو روش بررسی ضایعه وسنجش بار انگلی برآورد دقیق تر وصحیحی از وضعیت عفونت و پاسخ ایمنی ضد آن ارائه می دهد. اگرچه حذف انگل راه یافته به احشاء تحت تاثیر تیمار با کیتین دیده نشد اما بروز زخم و وسعت ضایعات تحت تاثیر قرار گرفت. بررسی آثار ایمونوادجوانتی میکروپارتیکل های کیتین در مدلهای عفونت لیشمانیایی نیاز به مطالعات بیشتر دارد.