سابقه‌و‌هدف: عوامل استرس‌زا از طریق واکنش‌های بیوشیمیایی همچون هورمون‌های گلوکورتیکوئیدی می‌توانند روی حافظه و یادگیری اثر بگذارند. روزه‌داری یک نوع عادت تغذیه‌ای است که  آثار مثبت شناخته شده‌ای از آن روی دستگاه‌های مختلف بدن گزارش شده است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثر تغذیه متناوب روی حافظه و یادگیری موش‌های تحت استرس مزمن است.

مواد و روشها: در این مطالعه تجربی حیوانات به  چهار گروه 9 تایی تقسیم شدند، گروه اول آب و غذای کافی دریافت کردند، گروه دوم به مدت یک هفته در روز  دو ساعت از غذا محروم شدند و سپس به مدت  هفت روز تحت استرس شوک الکتریکی کف پا قرار گرفتند، گروه سوم تنها به مدت یک هفته در روز  دو ساعت از غذا محروم شدند و گروه چهارم تنها به مدت  هفت روز شوک الکتریکی دریافت کردند. روز اول و آخر آزمایش‌ها از همه حیوانات  برای سنجش کورتیکوسترون نمونه خونی گرفته شد. سپس حافظه و یادگیری تمامی گروه‌ها با استفاده از ماز بارنز سنجیده شد.

یافته‌ها: آنالیز داده‌های مربوط به سطح پلاسمایی کورتیکوسترون گروه‌های تحت مطالعه نشان داد که گرچه استرس مزمن باعث افزایش  معناداری این متغیر نسبت به گروه کنترل شده است، اما روزه داری بویژه در موش‌های تحت استرس مزمن به‌طور چشمگیری مانع از افزایش سطح پلاسمایی کورتیکوسترون شده است. از طرف دیگر، تغذیه متناوب به‌طور مؤثری باعث کاهش قابل توجهی در مدت زمان حافظه به ویژه در موش‌های تحت استرس مزمن می‌شود.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست آمده از این مطالعه، مشخص شد که روزه‌داری می‌تواند در تقابل با  آثارمنفی استرس مزمن، باعث بهبود روند حافظه و یادگیری فضایی بویژه در موش‌های تحت استرس  شود