سابقه وهدف: استافیلوکوکوس اورئوس باکتری بیماری زای فرصت طلب بوده که با ترشح سموم مختلف شرایط تهاجم به میزبان را فراهم می کند و در ایجاد
عفونت های پوستی مانند جوش، کفگیرک و زخم نقش دارد. امروزه یکی از معضلات پزشکی درمان ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به دارو است. هدف
از مطالعه حاضر شناسایی ویرولانس فاکتورها و مقاومت آنتی بیوتیکی در بین ایزوله های جدا شده از نمونه های زخم کودکان مراجعه کننده به بیمارستان مرکز طبی
کودکان تهران 1396 - 97 است.
مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، تعداد 59 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از عفونت زخم طی یک سال جمع آوری شد. ابتدا با استفاده از تست های بیوشیمیایی،
باکتری استافیلوکوکوس اورئوس تشخیص داده شد. سپس تست حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از دیسک های آنتی بیوتیکی ) Mast ، انگلستان(، طبق دستورالعمل
CLSI سال 2017 انجام شد. حضور ژ نهای nuc ،mecA ، tsst-1،hla، hlb،hld ، eta،etb ، etd با استفاده از PCR بررسی و محصولات آن ها تعیین توالی شد.
یافته ها: بیشترین حساسیت به ونکومایسین و لینزولید با 100 درصد حساسیت و بالاترین مقاومت مربوط به پنی سیلین با 3/ 98 درصد بود. توزیع فراوانی ژن ها از قبیل
hla ، hlb، hld ،eta ،etb ، etd ،1-mecA ، tsst به ترتیب شامل: 3 / 59 ، 7/ 37،2 / 71 ، 6/ 57 ، 6/ 96 ، 100 ، 9/ 11 ، 1/ 27 درصد بود.
نتیج هگیری: آنتی بیوتیک های ونکومایسین و لینزولید با 100 درصد حساسیت برای درمان عفونت های زخم ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس کاندیدا هستند. با
توجه به اینکه همه ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از زخم کودکان دارای ژن اکسفولیاتیو A هستند، تدابیر کنترل و ضدعفونی زخم در بین کودکان برای
پیشگیری از انتشار ایزوله هایی با پتانسیل توکسین زایی اهمیت م ییابد.

واژه‌های کلیدی: استافیلوکوک اورئوس، همولیزین ها، اکسفولیاتیو توکسین، عفونت زخم.

متن کامل [PDF 455 kb]   (1673 دریافت)