پژوهش در پزشکی

سابقه و هدف: تفاوت­ها در میزان تغییر عوامل خطر بیماری قلبی-عروقی به ویژه در متغیرهای چربی در بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به کبد چرب بر اثر فعالیت ورزشی، ضرورت پژوهش در این زمینه را بیش از پیش آشکار می­سازد. بهترین نوع تمرین هوازی که بیشترین تاثیر را داشته­باشد، هنوز مشخص نیست. هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر عوامل خطر بیماری قلبی-عروقی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به کبد چرب است.
مواد و روش­ها:  در این پژوهش ­تجربی، 40 زن دیابتی نوع 2 مبتلا به کبدچرب غیرالکلی تصادفی به چهار گروه تمرین هوازی تناوبی (شدت 80-75 درصد ضربان قلب بیشینه) هر جلسه 40-30 دقیقه، گروه تمرین هوازی تداومی (شدت 75-60 درصد ضربان قلب بیشینه) هر جلسه 30-25 دقیقه، گروه تمرین ترکیبی به صورت یک جلسه درمیان (یک جلسه تداومی-یک جلسه تناوبی)، و گروه کنترل (بدون فعالیت ورزشی منظم) تقسیم شدند. گروه­های تمرینی به مدت دو ماه و سه روز در هفته تمرین را روی دوچرخه ثابت انجام دادند. برای محاسبه و مقایسه بین گروهی از تحلیل کواریانس و برای مقایسه درون گروهی ازt  وابسته استفاده شد (05/0≥α).
یافته­ ها: در هر سه گروه تمرینی، کاهش دور لگن، دور کمر، شاخص توده بدنی و گلوکز خون ناشتا معنادار بود (05/0≥p). درگروه تمرین تداومی، افزون بر تغییر ذکر شده، کلسترول LDL، فشارخون سیستولی و دیاستولی معنادار بود (05/0≥p). در گروه تمرین تناوبی، تغییر کلسترول تام، تری­گلیسیرید، کلسترول LDL، کلسترول HDL، فشارخون سیستولی و دیاستولی معنادار بود (05/0≥p). همچنین در گروه تمرین ترکیبی، افزایش کلسترول HDL معنادار بود (05/0≥p). در گروه کنترل هیچ یک از متغیرها معنادار نشد. در مقایسه بین گروهی با آزمون تحلیل کوواریانس، تغییرات دور لگن و شاخص توده بدنی، بین گروه کنترل با گروه تداومی، تناوبی و ترکیبی معنادار بود (05/0≥p).
نتیجه ­گیری: در گروه تمرین هوازی تناوبی متغیرهای بیشتری بهبود یافتند و همچنین میزان بهبودی در این گروه نسبت به سایر گروه­ها بیشتر بود. در نتیجه تمرین تناوبی بیشترین تأثیر را بر بهتر شدن عوامل خطر بیماری  قلبی-عروقی دارد.