جلد 22، شماره 1 - ( فروردین - خرداد 1377 )                   جلد 22 شماره 1 صفحات 46-54 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید بهشتی، تهران، ایران.
چکیده:   (1768 مشاهده)
مطالعات قبلی موید آن بوده است که تجویز محلول ید روغنی در زنان باردار بی خطر بوده، موجب پیشگیری و درمان اختلالات ناشی از کمبود ید و بهبود شاخص های رشد و کاهش مرگ و میر نوزادان می شود. از آنجا که افزایش مصرف و یا غلظت ید در جنین ممکن است گواتر و بعضا" هیپوتیروئیدی ایجاد کند، این بررسی- در مقایسه با گروه شاهد- روی نوزادان و شیرخوارانی که مادران آنان در حین بارداری ۴۸۰ میلی گرم ید روغنی را به صورت عضلانی دریافت کرده بودند، انجام گرفت. در ۲۶۹ نمونه خون بند ناف شامل ۱۱۷ نمونه بد گرفته (گروه تجربی) و ۱۵۲ نمونه ید نگرفته (گروه شاهد) و ۱۰۱۵ نمونه خون نوزاد و شیر خوار شامل ۵۳۹ نمونه ید گرفته و ۴۷۶ نمونه بد نگرفته، آزمونهای T۴ ، T۳ و TSH به روش RIA و توسط کیت های تجارتی انجام گرفت. در نمونه های خون بند ناف که در سه ماهه دوم بارداری ید روغنی تزریق شده بود غلظت T۴ کمتر از گروه شاهد بود (۰/۰۱>P) ولی غلظت T۳ و TSH میان گروه تجربی و شاهد از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشت. در نمونه های خون نوزادان غلظت T۴میان دو گروه تفاوت آماری مهمی نداشت ولی غلظت T۳ در افرادی که تزریق در سه ماهه سوم صورت گرفته بود در مقایسه با تزریق در سه ماهه اول و دوم ارقام بالاتری را نشان می داد (۰/۰۰۱>P)، همچنین اختلاف میان هر کدام از سه ماهه ها با یکدیگر نیز در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری معنی دار بود ( ۰/۰۰۱>P). به علاوه، غلظت TSH در تزریق سه ماهه اول در مقایسه با سه ماهه دوم مختصری بالاتر بود (۰/۰۱>P). از آنجا که این تفاوت ها جزیی بود و کلیه مقادیر T۴ ، T۳ و TSH در محدوده طبیعی بودند چنین نتیجه گیری می شود که تزریق بد روغنی در خلال بارداری بی خطر بوده، سبب افزایش TSH نمی شود و بعلاوه افزایش T۳ در نوزادان با زمان تزریق ارتباط مستقیمی داشته و با پیشرفت بارداری فزونی می یابد.
متن کامل [PDF 5499 kb]   (565 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی )
دریافت: 1398/11/29 | پذیرش: 1398/11/29 | انتشار: 1398/11/29

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.