سابقه و هدف: رینیت آلرژیک یکی از شایعترین بیماریهای دستگاه تنفسی است که شیوع آن با افزایش آلودگیهای هوایی رو به افزایش است. تحقیقات زیادی بر روی کاهش شنوایی در بیماران با رینیت آلرژیک انجام شده اما این تحقیقات اکثراً در گروه سنی اطفال صورت گرفته است. از آنجا که تحقیق جداگانه­ای در این زمینه در افراد بزرگسال نبوده و با توجه به میزان شیوع رینیت آلرژیک در کشور ما، تحقیق حاضر بر روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان بوعلی و سه کلینیک خصوصی در سالهای 83ـ1379 انجام شد.

روش بررسی: تکنیک این مطالعه مقطعی براساس مصاحبه، مشاهده، انجام تستهای آزمایشگاهی و سنجش شنوایی بود. 800 نفر از 1000 بیمار مراجعه کننده با علائم رینیت آلرژیک که حداقل یک ماه علائم مربوطه را داشتند، پس از تایید آلرژی با تستهای آزمایشگاهی بعنوان "گروه مورد" انتخاب شدند. برای کلیه بیماران PTA، تمپانومتری و تست عملکرد شیپور استاش انجام شد. از طرف دیگر 840 بیمار که به درمانگاه جراحی مراجعه کرده و علائم رینیت آلرژیک نداشتند و از نظر سنی شبیه یا نزدیک به گروه مورد بودند، بعنوان "گروه شاهد" انتخاب و تحت آزمونهای شنوایی مشابه قرار گرفتند.

یافته­ها: میانگین (±SD) کاهش شنوایی گروه مورد در گوش راست و چپ 1/9±10 دسی بل و در گروه شاهد 2/2±5/2 دسی بل بود (005/0>p). هیچکدام از افراد گروههای شاهد و مورد اختلال کامل عملکرد شیپور استاش را نشان نمی­دادند و تنها 140 نفر از افراد گروه مورد و 120 نفر از افراد گروه شاهد اختلال نسبی داشتند.

نتیجه­گیری: رینیت آلرژیک در بزرگسالان باعث کاهش شنوایی می­شود. مکانیسم ایجاد کاهش شنوایی در بزرگسالان اختلال در عملکرد شیپور استاش و اوتیت سروز نبوده و مکانیسمهای دیگری در ایجاد آن دخیل می­باشند که باید در مطالعات آتی مورد بررسی قرار گیرد.