با توجه به آلودگی شدید سگ­های ایران و سگ سانان وحشی در کشور ما با توکسوکاریازیس و شرایط مساعد و آلوده بودن محیط زیست –به ویژه در روستاها- معلوم می­شود که سندروم لاروامیگرنس احشائی بیماری کمیابی نیست؛ و هر بیماری که با هپاتومگالی و تب خفیف یا شدید و لکوسیتوز و ائو زینوفیلی –به ویژه از مناطق روستائی- مراجعه می­کند این بیماری انگلی در نظر گرفته شود. برای جلوگیری از آلودگی باید از تماس کودکانی که در سنی هستند که هنوز چهار دست و پا راه می­روند، با خاکی که احتمال آلودگی آن با مدفوع سگ وجود دارد جلوگیری کرد. کنترل ماهانه سگ­های اهلی –لااقل در سطح شهری- از نظر انگل از کارهای کاملا منطقی و پیش­گیری کننده می­باشد (۱).