، msharif@sbmu.ac.ir.
چکیده: (14165 مشاهده)
سابقه و هدف: عفونت ادراری، از بیماریهای شایع دوران کودکی است که بخصوص در شیرخواران میتواند منجر به آسیب دایمی کلیهها، افزایش فشارخون و نارسایی کلیه در آینده طفل شود. اینترلوکینها در ایجاد اسکار کلیه متعاقب عفونت ادراری تبدار، نقش محوری دارند. هدف از این مطالعه، بررسی اینترلوکینهای ادراری در پیلونفریت، قبل و بعد از اعمال دو نوع درمان بود.
روش بررسی: غلظت اینترلوکینهای 6 و 8 ادراری 34 کودک مبتلا به پیلونفریت حاد، که تحت درمان با سفتریاکسون و استرویید قرار گرفتند (گروه مورد) و 20 بیمار با همین تشخیص که تحت درمان با سفتریاکسون به تنهایی قرار گرفتند (گروه شاهد)، به روش آنزیم ایمونواسی اندازهگیری شد. گروه مورد و شاهد، از لحاظ سن و جنس همسان بودند. نمونههای ادراری، در زمان بستری (قبل از شروع درمان) و 72 ساعت پس از شروع درمان، جمعآوری شدند. غلظت کراتینین ادراری نیز محاسبه، و برای استانداردکردن نمونهها، نسبت سایتوکاین به کراتینین تعیین گردید.
یافتهها: بر خلاف گروه شاهد، اختلاف بین نسبت سایتوکاین به کراتینین در ادرارهای اولیه و نمونههای پس از درمان، در گروه مورد، معنیدار بود (001/0p<). همچنین، ترکیب دگزامتازون و آنتیبیوتیک، سبب کاهش معنیدار غلظت اینترلوکینهای ادراری، در مقایسه با درمان آنتیبیوتیکی تنها گردید (05/0p<).
نتیجهگیری: تجویز استرویید همراه با آنتیبیوتیک، سبب کاهش چشمگیر مقادیر اینترلوکینهای 6 و 8 ادراری در بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد میشود. این مسئله بیانگر این است که ممکن است مصرف کورتیکواستروییدها در پیشگیری از ایجاد اسکار کلیه متعاقب عفونت ادراری تبدار مؤثر باشد.
نوع مطالعه:
پژوهشی |
موضوع مقاله:
بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی ) دریافت: 1387/11/19 | انتشار: 1387/6/25