چکیده سابقه و هدف: اندکس مقاومت عروق ریوی (PVR)، متغیر همودینامیک مهمی در تعیین تکلیف بیماری‌های قلبی– ریوی است که طریق اکوکاردیوگرافی هم اندازه گیری می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی رابطه پارامترهای اکوکاردیوگرافیک عملکرد بطنی با PVR بود. روش بررسی: در این مطالعه، در 40 بیمار، میانگین مقاومت عروق ریوی (PVR) با اندکس‌های عملکرد بطنی (LVEF)، عملکرد دیاستولیک بطن چپ و فشار سیستولیک شریان پولمونر (SPAP) توسط آزمون رگرسیون خطی و اندکس TAPSE بطن راست با میانگین PVR توسط آزمون من – ویتنی با استفاده از نرم افزار آماری SPSS Ver.15 بررسی شدند. یافته‌ها: میانگین PVR با افزایش TAPSE با حدمرزی 8/1 به طور معنی‌داری کاهش یافت (026/0P=). SPAP (Mean PAP>25 mmHg ) به طور معنی‌داری باعث افزایش PVR شد (0001/0>P). بررسی رابطه بین LVEF و PVR نشان داد که با افزایش EF، PVR به طور معنی‌داری کاهش می‌یابد (004/0=P). بررسی میانگین PVR در گروه‌های با اختلال عملکردی دیاستولیک بطن چپ نشان داد که میانگین PVR در گروه با الگوی محدود شدگی به طور معنی‌داری بیشتر از گروه طبیعی بود (0001/0>P). نتیجه‌گیری: اندازه‌گیری اندکس‌های عملکرد بطنی راست و چپ به دست آمده توسط اکوکاردیوگرافی، ابزار مطمئن و قابل دسترسی برای تخمین و پایش PVR م‌ باشد. به دلیل اهمیت اندازه‌گیری مقاومت عروق ریوی در روند درمان بیماری‌های قلبی- عروقی و در ضمن سادگی، در دسترس بودن و غیر تهاجمی بودن اکوکاردیوگرافی، پیشنهاد می‌شود که از این روش به عنوان روشی قابل دسترس برای تعیین PVR و شاخصی جهت تخمین پیش‌آگهی استفاده شود. واژگان کلیدی: مقاومت عروق ریوی، کسر جهشی بطن چپ، فشار سیستولیک شریان پولمونر، عملکرد دیاستولی بطن چپ، اکوکاردیوگرافی.

واژه‌های کلیدی: واژگان کلیدی: مقاومت عروق ریوی، کسر جهشی بطن چپ، فشار سیستولیک شریان پولمونر، عملکرد دیاستولی بطن چپ، اکوکاردیوگرافی.

متن کامل [PDF 144 kb]   (9855 دریافت)