سابقه و هدف: از تمرین های ورزشی به ویژه تمرین های هوازی به عنوان مهم ترین راهبرد غیردارویی برای ایجاد اثر حفاظتی پیش شرطی سازی میوکارد نامبرده می شود. از طرفی، فشار اکسایشی یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر انفارکتوس میوکارد در فرآیند ایسکمی ریپرفیوژن است. هنوز مکانیسم تاثیرگذاری تمرین های ورزشی مشخص نیست، اما این احتمال وجود دارد که فعالیت بدنی از طریق کاهش فشار اکسایشی، سبب کاهش اندازه ناحیه انفارکتوس در فرآیند ایسکمی ریپرفیوژن میوکارد شود. بنابراین هدف این پژوهش، ارزیابی آثار حفاظتی پیش شرطی سازی تمرین های شنا بر شاخص های آنتی اکسیدانی و اندازه ناحیه انفارکتوس ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن میوکارد در موش های نر ویستار بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ۲۰ راس موش ویستار به طور تصادفی در دو گروه کنترل و گروه تمرینی توزیع شدند. گروه تمرینی به مدت ۱۰ هفته (پنج روز در هفته، هر جلسه ۶۰ دقیقه) به فعالیت شنا پرداختند. پس از اتمام دروه تمرینی تمامی آزمودنی ها تحت جراحی ایسکمی ( ۳۰ دقیقه) ریپرفیوژن ( ۱۲ ۰ دقیقه) میوکارد قرار گرفتند. سپس اندازه ناحیه انفارکتوس و شاخص های فشار اکسایشی مورد اندازه گیری قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی مستقل با سطح معناداری ۰۵ / p≤ ۰ تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: شاخص های آنتی اکسیدانی GSH ، GPx و کاتالاز پس از آسیب ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن میوکارد بین دو گروه تفاوتی نداشت (به ترتیب P=۰,۸۶, P=۰.۳۸ , P=۰.۱۹)، اما میزان MDA و MPO در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کمتر بود(به ترتیب ۰۴/p=۰ و ۰۱/p=۰ ). همچنین اندازه ناحیه انفارکتوس ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن میوکارد در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل به میزان ۸ درصد کمتر بود ( ۰.۰۱=P)
نتیجه گیری: به نظر میرسد که ۱۰ هفته تمرین های شنا از طریق کاهش تولید رادیکال های آزاد سبب کاهش اندازه ناحیه انفارکتوس پس از آسیب ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن میوکارد می شود. این تغییرها حاکی از ایجاد آثار حفاظتی پیش شرطی سازی تمرین های شناست.
