فرانک کارگر، سیده مطهره نبی زاده، مرضیه میرتاج الدینی، فیدان شبانی، سیده محدثه نبی زاده،
جلد ۴۸، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۴۰۳ )
چکیده
سابقه‌و‌هدف: نارسایی قلبی یک سندرم پیچیده است که منجر به کاهش کیفیت زندگی میشود. خودمراقبتی جزء اصلی مدیریت نارسایی قلبی است. یکی از روشهای آموزش خودمراقبتی، استفاده از روشهای حفظ انرژی است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر بهکارگیری روشهای حفظ انرژی بر کیفیت زندگی و افسردگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی انجام شده است.
روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است که با ۱۰۰ نفر نمونه در گروههای مداخله و کنترل، بدون کورسازی و به صورت تخصیص تصادفی بلوکی با سایز ۴ در سال ۱۴۰۳ در انستیتو آموزشی، تحقیقاتی و درمانی قلب و عروق شهید رجایی تهران انجام شد. در هر گروه ۵۰ نفر قرار گرفت. قبل از مداخله، ابزار دموگرافیک، ابزار مینه‌سوتا و ابزار افسردگی بک توسط هر دو گروه تکمیل شد. روشهای حفظ انرژی به گروه مداخله آموزش داده شد. پس از شش هفته، دوباره دو ابزار مینه‌سوتا و افسردگی بک، به صورت تلفنی از هر دو گروه پرسیده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از دو مرحله، از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ و از آزمونهای کای اسکوئر، دقیق فیشر، یومن ویتنی و ویلکاکسون استفاده شد.
یافته‌ها: با احتساب ریزش، ۴۷ نفر در گروه آزمون و ۴۸ نفر در گروه کنترل بررسی شدند. براساس نتایج حاصل از پرسشنامه ها، قبل از مداخله در هیچ یک از اطلاعات دموگرافیک و نمره‌های پرسشنامه ها بین دو گروه اختلاف معنادار وجود نداشت و دو گروه با هم همگن بودند(۰/۰۵<P). اما پس از مداخله، میانگین و انحراف معیار نمره کیفیت زندگی (۱۵/۰۸± ۴۹/۲۵) در گروه مداخله کاهش معنادار (۰/۰۰۱p<) داشت به طوری که کیفیت زندگی در گروه مداخله بهبود یافت. علاوه بر این میانگین و انحراف معیار افسردگی (۵/۰۸ ± ۲۲/۶۱) در گروه آزمون کاهش معنادار (۰/۰۰۱p<) داشت؛ و افسردگی هم در گروه مداخله کاهش یافت. درحالی‌که تفاوت میانگین نمره‌ها این دو پرسشنامه در گروه کنترل معنادار نبود(۰/۰۰۱p>).
