پژوهش در پزشکی

---

چکیده سابقه و هدف: تعادل آب و الکترولیت برای حفظ سلامت بدن حیاتی است. تمرینات ورزشی، تغییرات زیادی در همودینامیک کلیه و تعادل آب و الکترولیت ایجاد می‌کنند. سونا محیط داغی است که با فشار گرمایی در تعادل مذکور موثر است، لذا هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر یک جلسه فعالیت هوازی و سونا بر غلظت سدیم و پتاسیم سرم و ادرار در ورزشکاران بود. روش بررسی: در این تحقیق نیمه‌تجربی، از ۱۵ نفر از بازیکنان تیم فوتبال دانشگاه شهید بهشتی با میانگین سنی ۵/۲±۵/۲۴ سال و میانگین وزنی ۸±۷۲ کیلوگرم قبل و پس از یک جلسه فعالیت هوازی و یک جلسه سونا، خون‌گیری به عمل آمد و ادرار ۲۴ ساعته آنان جمع آوری شد. از میانگین و انحراف‌معیار برای توصیف آماری و از آزمون t وابسته برای تحلیل استنباطی داده‌ها استفاده شد. یافته ها: یک جلسه فعالیت هوازی موجب افزایش معنی‌دار غلظت سدیم و پتاسیم سرم شد (۰۵/۰>p). یک جلسه حضور در سونا افزایش معنی‌داری در غلظت پتاسیم سرم ایجاد کرد (۰۱/۰>p)، اما تغییر معنی‌داری در غلظت سدیم سرم مشاهده نشد. تفاوت معنی‌داری بین میانگین تغییرات غلظت سدیم و پتاسیم سرم در فعالیت هوازی و سونا مشاهده نشد. یک جلسه فعالیت هوازی بدون تغییر معنی‌دار میزان پتاسیم ادرار، موجب افزایش معنی‌دار غلظت سدیم ادرار شد (۰۱/۰>p). یک جلسه سونا بدون ایجاد تغییر معنی‌داری در غلظت سدیم ادرار، سبب افزایش معنی‌دار غلظت پتاسیم ادرار شد (۰۵/۰>p). میانگین تغییرات غلظت سدیم ادرار در فعالیت هوازی به طور معنی‌داری بیشتر از سونا بود (۰۱/۰>p)، اما بین میانگین تغییرات غلظت پتاسیم ادرار در فعالیت هوازی و سونا تفاوتی مشاهده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که فعالیت هوازی و فشار گرمایی باعث عدم تعادل مایع و الکترولیت های بدن می‌شوند که باید به حالت اولیه خود بازگردند. واژگان کلیدی: فعالیت هوازی، سونا، سدیم، پتاسیم، سرم، ادرار

---

سابقه و هدف: اخیرا" نقش اپلین در بهبود دیس لیپیدمی مشخص شده است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر اپلین ناشی از فعالیت ورزشی منظم بر دیس لیپیدمی موش­های صحرایی دیابتی نوع ۲ بود.

روش بررسی: بیست و هشت سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به ۳ گروه تقسیم شدند: غیر دیابتی (۹ سر)، دیابتی کنترل (۹ سر) و دیابتی تمرین (۱۰ سر). دیابت نوع ۲ با تزریق نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین القا شد. برنامه تمرین هوازی شامل ۸ هفته دویدن روی نوارگردان به طور فزاینده با سرعت ۲۴ متر بر دقیقه، به مدت ۴۵ دقیقه و شیب ۵ درصد بود. پس از دوره تمرین، سطح پلاسمایی اپلین و چربی­ها (TC، HDL-C، LDL-C، VLDL-C، TG و FFA) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده و سطح معنی داری ۰۵/۰P< در نظر گرفته شد.

یافته ­ها: در گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه دیابتی کنترل، سطح پلاسمایی اپلین افزایش معنی داری، LDL-C، VLDL-C و TG کاهش معنی داری، TC و FFA کاهش غیر معنی داری و HDL-C افزایش غیر معنی داری یافت.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افزایش سطح اپلین پلاسما به دنبال فعالیت ورزشی منظم با مهار لیپولیز و کاهش چربی­های خون می­تواند دیس لیپیدمی موش­های صحرایی دیابتی نوع ۲ را بهبود بخشد.

---