دکتر محمد مظفر، دکتر علی کاویانی، دکتر حسین نجد سپاس، دکتر امیرناصرالدین جدبابایی مقدم، دکتر هاتف زیرک زاده،
جلد ۳۶، شماره ۱ - ( ۴-۱۳۹۱ )
چکیده
چکیده
سابقه و هدف: با توجه به نیاز۲۰% از بیماران دیالیزی به گرافت شریانی- وریدی به عنوان تنها روش دستیابی جهت همودیالیز و اهمیت موفقیت گرافت‌های پلی تترافلورواتیلن(PTFE) و پلی یورتان جهت تعبیه دسترسی عروقی در بیماران دیالیزی و وجود تحقیقات محدود درباره مقایسه این گرافتها، این پژوهش در بیماران بیمارستان شهدای تجریش به منظورمقایسه میزان کارایی و عوارض این دو نوع گرافت انجام گرفت.
روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، ۶۰ بیمار به دو گروه ۳۰ نفری تقسیم شدند. در نیمی از گروه اول، گرافت پلی یورتانی با موقعیت مستقیم در بازوی غیر غالب تعبیه شد و در نیمه بعدی، گرافت PTFE مورد استفاده قرار گرفت. در گروه دوم، در نیمی از بیماران گرافت پلی یورتانی با موقعیتی لوپی ران راست تعبیه شد و در بقیه گرافت PTFE با شرایط مشابه مورد استفاده قرار گرفت. در هر گروه میزان باز ماندن اولیه و ثانویه و ایجاد عفونت و حوادث عروقی دو نوع گرافتتوسط آزمون آماری کای‌دو یا آزمون دقیق فیشر مورد مقایسه آماری قرار گرفتند.
یافته‌ها: این پژوهش بر روی ۶۰ بیمار در دو گروه ۳۰ نفره انجام شد که در هر گروه گرافت در ۱۵ نفر در اندام فوقانی و در ۱۵ نفر در اندام تحتانی تعبیه گردید. افراد در دو گروه از نظر متغیرهای مداخله‌گر مشابه بودند. درصد بازماندن اولیه و ثانویه گرافتها و نیز بروز عفونت و عوارض در دو نوع گرافت مشابه بود (NS)، ولی میزان بروز عفونت در گرافت‌های اندام تحتانی بیشتر از اندام فوقانی بود (۰۵/۰>P).
نتیجه‌گیری: با توجه به عدم تفاوت قابل ملاحظه از نظر میزان کارآیی و عوارض در بین دو نوع گرافت استفاده شده، هر یک از این دو نوع گرافت ممکن است با توجه به مواردی همچون قیمت و در دسترس بودن مورد استفاده قرار گیرند.
واژگان کلیدی: همودیالیز، پلی تترافلورواتیلن، پلی یورتان، گرافت عروقی.
