سابقه و هدف : به موازات افزایش بیماران دچار نقص ایمنی، عفونت‌های قارچی ریوی نیز افزایش یافته است. در این مطالعه که در مدت هشت سال از سال 1373 تا سال 1380 در تهران صورت گرفت، تعداد 347 بیمار شامل 155 زن و 192 مرد که مشکوک به بیماریهای ریوی قارچی و یا دارای علایم عفونت ریوی یا سینوس بوده‌اند، مورد مطالعه قرار گرفتند.

مواد و روشها : نمونه‌ های مورد بررسی شامل برونشیال آلوئولار لاواژ ، برونشیال براشینگ، نمونه‌های بیوپسی از قفسه سینه، ریه و سینوس‌ها بود. تشخیص بر اساس مشاهده عناصر قارچی در آزمایش مستقیم و کشت صورت گرفت.

  یافته‌ها: از 347 مورد مشکوک به عفونت قارچی ریه و سینوس، در 127 مورد عفونت قارچی به وسیله آزمایش کلینیکی تأیید گردید. بیماران شامل 79 مرد و 48 زن بودند که در گروه سنی 12 الی 86 سال قرار داشتند. در این بررسی 3/54% از قارچها در بیمارانی مشاهده گردید که دارای حداقل یک فاکتور زمینه‌ای یا بیماری همراه برای بروز بیماری ریوی قارچی بودند. ارگانیسم‌های جداشده از نمونه‌های ریوی شامل: کاندیدا آلبیکانس، گونه‌های کاندیدا، آسپرژیلوس فومیگاتوس، آسپرژیلوس فلاووس، آسپرژیلوس نایجر، گونه‌های آسپرژیلوس، فوزاریوم، کلادوسپوریوم بانتیانوم، سودو آلشریا بوئیدی و گونه‌های اکتینومایسیس بود.

  نتیجه‌گیری : کنترل اسپورهای موجود در محیط در پیشگیری از عفونتهای بیمارستانی مؤثر است. استفاده از فیلترهای قوی هوا در قسمتهایی از بیمارستان که بیماران گرانولوسیتوپنیک نگهداری می‌شوند، ضروری می‌باشد