سابقه و هدف: از آنجا که آموزش رژیم غذایی و تغذیه به عنوان یک عامل کنترل دیابت شناخته شده است، در این تحقیق تأثیر آموزش تغذیه بیماران دیابتی به
همراه یکی از اعضای خانواده آ نها بر روی دانش، نگرش و عملکرد این افراد بررسی می شود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، پس از هماهنگی لازم از بین مراجعان به مرکز بهداشتی -درمانی شماره 7 نیشابور، تعداد 60 نفر افراد دیابتیک ازداخل دفتر ثبت
نام مرکزانتخاب شدند و پرسشنامه مربوط به آ گاهی نگرش و عملکرد ) ) KAP توسط محقق برای همه افراد تکمیل شد. سپس به صورت تصادفی به دو گروه
مورد و شاهد تقسیم شدند. آموزش به صورت چهره به چهره و آموزش گروهی به مدت دو ماه و هر دو هفته ی کباربرای گروه مداخله و حداقل یکی از اعضای
خانواده آن ها انجام شد. پس از پایان دو ماه، پرسشنامه دوباره تکمیل شد. در گروه کنترل هیچ آموزش جدیدی داده نشد. اطلاعات به نرم افزار SPSS 20 وارد شد
و در قسمت آمارتوصیفی از فراوانی، درصد، میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد و در آمار استنباطی برای تحلیل داده های پژوهش، از آزمو نهای آماری کای
دو، تی مستقل، تی زوجی ، رگرسیون لجستیک و آنکوا استفاده شد. نتایج ابتدای مطالعه و در پایان برنامه آموزشی دو ماهه مقایسه شد.
یافته ها: آموزش بیماران مبتلا به دیابت به همراه حداقل یک نفر از خانواده، در مقایسه با گروهی که آموزشی دریافت نکرده بودند، بهبود معناداری در دانش،
نگرش و عملکرد تغذیه ای آنان داشت( p <0.001 ). گرچه آموزش بیماران مبتلا به دیابت با حداقل یک نفر در خانواده آن ها منجر به کاهش قابل توجه BMI شد
p=0/01( ( و میزان قند خون ناشتا ) 08 / p=0 ( را نیزکاهش داد، ولی این کاهش از نظر آماری معنادار نبود.
نتیجه گیری: با وجودی که آموزش بیماران دیابتی در ارتقای دانش، نگرش و عملکرد آنان موثر است، اما آموزش حداقل یک نفر در خانواده آن ها، نقش مهمی
در بهبود این ارتقا دارد. از سوی دیگر، بین فقدان دانش در مورد گرو ههای غذایی و خطر ابتلا به دیابت تاثیر دارد.

واژه‌های کلیدی: دیابت نوع 2، نگرش، دانش و عملکرد تغذیه ای، آموزش تغذیه

متن کامل [PDF 468 kb]   (1662 دریافت)