جلد 45، شماره 1 - ( 1-1400 )
جلد 45 شماره 1 صفحات 40-34 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه زیست‌شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد ، maryam_tehranipour@mshdiau.ac
چکیده: (1547 مشاهده)
زمینه ﻭ ﻫﺪﻑ: قطع عصب یا کمپرسیون، سبب تخریب جسم سلولی نورون‌های شاخ قدامی نخاع می‌شوند. ضایعه عصب محیطی به صورت رتروگراد بر جسم سلولی نورون‌های آلفا تاثیر و سبب دژنراسیون مرکزی نورون‌ها در نخاع می شود. گیاه غافث (Agrimonia eupatoria)از خانواده گل‌سرخیان دارای آثار آنتی‌اکسیدانی و ضد التهابی است و در بقا و تقسیم نورون‌ها موثر است. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین آثار نوروپروتکتیوی عصاره هیدروالکلی گیاه غافث بر دانسیته نورونی پس از کمپرسیون عصب سیاتیک در رت انجام شده است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا 36 راس رت نر نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم به صورت تصادفی به شش گروه شش تایی شامل گروه‌های کنترل، کمپرسیون، تیمار A (کمپرسیون+ عصاره هیدروالکلی با دوز mg/kg 75 )، تیمار B (کمپرسیون+ فراکسیون اتیل استات با دوز mg/kg75)، تیمار C (کمپرسیون+ فراکسیون ان بوتانول با دوز mg/kg 75)و تیمار D (کمپرسیون+ فاز آبی با دوز mg/kg75) تقسیم شدند. عصاره هیدروالکلی گیاه غافث با روش سوکسله تهیه شد. درگروه کنترل پس از بیهوش کردن رت‌ها، عضله در محل عصب سیاتیک بدون آسیب عصب شکافته شد و در گروه کمپرسیون و گروه تیمار عصب سیاتیک پای راست به مدت 30 ثانیه تحت کمپرسیون قرار گرفت. نخستین تزریق عصاره به صورت داخل صفاقی بلافاصله بعد از کمپرسیون عصب و دومین تزریق هفت روز بعد انجام شد. بعد از 28 روز، رت‌ها تحت روش پرفیوژن قرار گرفته و سپس از نخاع قسمت کمری نمونه‌برداری شد و نمونه‌ها پس از طی مراحل پاساژ بافتی و بلوکه کردن به طور سریالی برش‌هایی تهیه و با آبی تولوئیدین و اریتروزین رنگ‌آمیزی شد. دانسیته نورونی به روش دایسکتور و متد استریولوژی محاسبه و نتایج گروه‌ها توسط آنالیز (Post Hoc) و Anova با هم مقایسه شدند.
یافته‌ها: نتایج مقایسه دانسیته نورونی بین گروه کمپرسیون و گروه‌های تیمار نشان داد که تمام گروه‌های تیمار اختلاف معناداری در دانسیته نورونی با گروه کمپرسیون داشته اند(001/0P<). به طوری که بیشترین دانسیته نورونی به ترتیب مربوط به گروه ان بوتانول با میانگین (34 ± 1864) سپس گروه هیدروالکلی با میانگین ( 29 ± 1614) و فاز آبی (24 ± 1597) و در نهایت گروه اتیل‌استات با میانگین (33 ± 1292) است.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که عصاره هیدروالکلی گیاه غافث سبب افزایش دانسیته نورون آلفا شاخ قدامی نخاع پس از کمپرسیون عصب سیاتیک در در موش‌های صحرایی نر می‌شود که شاید به دلیل داشتن ترکیب‌هایی مانند توکوفرول که آثار آنتی‌اکسیدانی و ضد آپوپتوزی دارد می‌توانند در ترمیم سیستم عصبی موثر باشند.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا 36 راس رت نر نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم به صورت تصادفی به شش گروه شش تایی شامل گروه‌های کنترل، کمپرسیون، تیمار A (کمپرسیون+ عصاره هیدروالکلی با دوز mg/kg 75 )، تیمار B (کمپرسیون+ فراکسیون اتیل استات با دوز mg/kg75)، تیمار C (کمپرسیون+ فراکسیون ان بوتانول با دوز mg/kg 75)و تیمار D (کمپرسیون+ فاز آبی با دوز mg/kg75) تقسیم شدند. عصاره هیدروالکلی گیاه غافث با روش سوکسله تهیه شد. درگروه کنترل پس از بیهوش کردن رت‌ها، عضله در محل عصب سیاتیک بدون آسیب عصب شکافته شد و در گروه کمپرسیون و گروه تیمار عصب سیاتیک پای راست به مدت 30 ثانیه تحت کمپرسیون قرار گرفت. نخستین تزریق عصاره به صورت داخل صفاقی بلافاصله بعد از کمپرسیون عصب و دومین تزریق هفت روز بعد انجام شد. بعد از 28 روز، رت‌ها تحت روش پرفیوژن قرار گرفته و سپس از نخاع قسمت کمری نمونه‌برداری شد و نمونه‌ها پس از طی مراحل پاساژ بافتی و بلوکه کردن به طور سریالی برش‌هایی تهیه و با آبی تولوئیدین و اریتروزین رنگ‌آمیزی شد. دانسیته نورونی به روش دایسکتور و متد استریولوژی محاسبه و نتایج گروه‌ها توسط آنالیز (Post Hoc) و Anova با هم مقایسه شدند.
یافته‌ها: نتایج مقایسه دانسیته نورونی بین گروه کمپرسیون و گروه‌های تیمار نشان داد که تمام گروه‌های تیمار اختلاف معناداری در دانسیته نورونی با گروه کمپرسیون داشته اند(001/0P<). به طوری که بیشترین دانسیته نورونی به ترتیب مربوط به گروه ان بوتانول با میانگین (34 ± 1864) سپس گروه هیدروالکلی با میانگین ( 29 ± 1614) و فاز آبی (24 ± 1597) و در نهایت گروه اتیل‌استات با میانگین (33 ± 1292) است.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که عصاره هیدروالکلی گیاه غافث سبب افزایش دانسیته نورون آلفا شاخ قدامی نخاع پس از کمپرسیون عصب سیاتیک در در موش‌های صحرایی نر می‌شود که شاید به دلیل داشتن ترکیب‌هایی مانند توکوفرول که آثار آنتی‌اکسیدانی و ضد آپوپتوزی دارد می‌توانند در ترمیم سیستم عصبی موثر باشند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |