جلد 45، شماره 3 - ( 7-1400 )
جلد 45 شماره 3 صفحات 55-50 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشکده دندان پزشکی، علوم پزشکی تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، n_esfahanizadeh@yahoo.com
چکیده: (1230 مشاهده)
سابقه و هدف: با توجه به بررسی مطالعه‌های انجام شده روی شکایت بیماران از درمان‌های دندانپزشکی، با توجه به اینکه شکایت بیماران از درمان‌های ایمپلنت دندانی کمتر انجام شده است، این تحقیق براساس شکایت بیماران از درمان ایمپلنت و عوارض ناشی از آن در سال‌های 1395- 1397 انجام شد.
مواد و روش‌ها: این تحقیق به روش توصیفی و با مراجعه به اداره کمیسیون‌های پزشکی قانونی تهران و دریافت مجوز مربوطه انجام شد. پرونده تمامی دندان‌پزشکانی که در سال‌های 1395-1397 به اداره کمیسیون‌های پزشکی قانونی تهران ارجاع شده بود، بررسی شد. از بین آن‌ها پرونده‌های مربوط به شکایت بیماران از درمان ایمپلنت جدا شد. در این پرونده‌ها عوامل مرتبط از جمله سن وجنس بیمار، دلیل شکایت و خصوصیات دندان‌پزشک مورد شکایت از نظر جنس، سن و تخصص بررسی و ثبت شد. رأی کمیسیون پزشکی به صورت تبرئه یا قصور مشخص و شیوع هر کدام از این دو رأی در نمونه‌ها تعیین و میزان واقعی آن برآورد شد و سپس نقش عوامل مرتبط با آزمون کای دو قضاوت آماری شد.
یافته‌ها: از کل شاکیان دندانپزشکی در این سال‌ها (1395-1397)،حدود 30 درصد از پرونده‌ها مربوط به شکایت از درمان ایمپلنت بود به طوری‌که 58 درصد ناشی از جایگزینی نامناسب ایمپلنت، 29 درصد ناشی از آسیب به بافت‌های اطراف ایمپلنت، 6 درصد مربوط به اخذ هزینه‌های بالا و 7 درصد شامل سایر موارد بود. در این پرونده‌ها، شاکیان به تفکیک 50 درصد مرد و 50 درصد زن و دندان‌پزشکان به تفکیک 91 درصد مرد و 9 درصد زن بودند. رأی کمیسیون پزشکی قانونی در 45 درصد موارد تبرئه و 55 درصد رأی قصور بود.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد، میزان قصور دندانپزشکی در درمان ایمپلنت بالا بوده و به خصوص میزان قصور برای دندان‌پزشکان فاقد تخصص بیشتر دیده می‌شود. نتایج این تحقیق اقدام‌های لازم برای کاهش این مشکل را توصیه می‌کند.
مواد و روش‌ها: این تحقیق به روش توصیفی و با مراجعه به اداره کمیسیون‌های پزشکی قانونی تهران و دریافت مجوز مربوطه انجام شد. پرونده تمامی دندان‌پزشکانی که در سال‌های 1395-1397 به اداره کمیسیون‌های پزشکی قانونی تهران ارجاع شده بود، بررسی شد. از بین آن‌ها پرونده‌های مربوط به شکایت بیماران از درمان ایمپلنت جدا شد. در این پرونده‌ها عوامل مرتبط از جمله سن وجنس بیمار، دلیل شکایت و خصوصیات دندان‌پزشک مورد شکایت از نظر جنس، سن و تخصص بررسی و ثبت شد. رأی کمیسیون پزشکی به صورت تبرئه یا قصور مشخص و شیوع هر کدام از این دو رأی در نمونه‌ها تعیین و میزان واقعی آن برآورد شد و سپس نقش عوامل مرتبط با آزمون کای دو قضاوت آماری شد.
یافته‌ها: از کل شاکیان دندانپزشکی در این سال‌ها (1395-1397)،حدود 30 درصد از پرونده‌ها مربوط به شکایت از درمان ایمپلنت بود به طوری‌که 58 درصد ناشی از جایگزینی نامناسب ایمپلنت، 29 درصد ناشی از آسیب به بافت‌های اطراف ایمپلنت، 6 درصد مربوط به اخذ هزینه‌های بالا و 7 درصد شامل سایر موارد بود. در این پرونده‌ها، شاکیان به تفکیک 50 درصد مرد و 50 درصد زن و دندان‌پزشکان به تفکیک 91 درصد مرد و 9 درصد زن بودند. رأی کمیسیون پزشکی قانونی در 45 درصد موارد تبرئه و 55 درصد رأی قصور بود.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد، میزان قصور دندانپزشکی در درمان ایمپلنت بالا بوده و به خصوص میزان قصور برای دندان‌پزشکان فاقد تخصص بیشتر دیده می‌شود. نتایج این تحقیق اقدام‌های لازم برای کاهش این مشکل را توصیه می‌کند.
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
دندانپزشکی
دریافت: 1399/4/8 | پذیرش: 1399/5/14 | انتشار: 1400/10/19
دریافت: 1399/4/8 | پذیرش: 1399/5/14 | انتشار: 1400/10/19
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |