سابقه و هدف:  بیشتر داروهای مورد استفاده در پزشکی هسته­ای گامازا هستند. از آنجا که پرتوهای گاما برد نسبتاً زیادی دارند، کارکنان پزشکی هسته­ای در معرض پرتوگیری خارجی می­باشند. هدف از انجام این مطالعه، تخمین پرتوگیری شغلی پزشکی هسته­ای در طی روش­های مختلف تشخیصی در یک مرکز پزشکی هسته­ای می­باشد.
مواد و روش­ها: این مطالعه یک مطالعه توصیفی-مقطعی است. مولفه های بررسی شده عبارتند از میزان پرتوگیری پرتوکاران در مرحله تصویربرداری از بیماران و تزریق رادیودارو به بیماران در فواصل مختلف، در روش­های پزشکی هسته­ای متعارف شامل اسکن پرفیوژن میوکارد، اسکن استخوان کل بدن، اسکن تیروئید و اسکن کلیه  می باشد. در مجموع 60 بیمار و 8 نفر از پرتوکاران در این مطالعه حضور داشتند. اطلاعات جمع آوری شده از نظر انطباق با حدود دوز تعیین شده توسط سازمان انرژی اتمی( 20 میلی سیورت در سال( براساس آماره های توصیفی نظیر حداقل دوز، حداکثر دوز ، میانگین و انحراف معیار تجزیه و تحلیل و مقایسه ها از طریق آزمون تی دانشجویی در نرم افزار  25SPSS  انجام شد.
یافته ها: میزان میانگین پرتوگیری ثبت شده برای پرتوکاران هنگام تصویربرداری از بیماران در محدوده 0/01±0/03 تا 0/08±0/32  و همچنین هنگام تزریق رادیودارو به بیمار در محدوده 0/03±0/05 تا 0/04±0/43 ثبت گردیده است.
نتیجه­گیری: مقادیر دوز دریافتی تطابق خوبی با سایر مطالعات داشت. میزان پرتوگیری ثبت شده در حد قابل قبول بوده و از حد دوزتعیین شده برای پرتوکاران (20 میلی­سیورت در سال) تجاوز ننمود، ضمن آنکه فاصله پرتوکار از بیمار ، سرعت­العمل پرتوکاران هنگام مواجهه با بیماران و میزان پرتوزایی تجویزی تأثیر مستقیم بر میزان دوز دریافتی توسط پرتوکاران دارند. با افزایش فاصله از بیمارو کاهش مدت زمان ارتباط با بیمار، میزان پرتوگیری پرتوکاران کاهش می یابد.

واژه‌های کلیدی: دوز دریافتی، آهنگ دوز، رادیودارو، پرتوگیری شغلی، پزشکی هسته ای.

متن کامل [PDF 558 kb]   (449 دریافت)