جلد 47، شماره 4 - ( 12-1402 )
جلد 47 شماره 4 صفحات 145-129 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.NASRME.REC.1400.087
گروه فارماکولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران. ، aliziai@sbmu.ac.ir
چکیده: (428 مشاهده)
سابقه و هدف: تدریس بسیاری از درس‌های علوم پایه و بالینی در دانشکده‌های پزشکی در طول چند دهه اخیر دچار تغییر و تحولات بسیاری شده است. در این راستا درس فارماکولوژی به عنوان یکی از مهم‌ترین درس‌های پزشکی و یکی از مهم‌ترین ابزارهای درمان با ویژگی‌های منحصر به فرد خود مانند گستردگی زیاد و لزوم یادگیری کامل توسط دانشجویان از برجسته‌ترین درس‌های پزشکی به حساب می‌آید و لازم است هر دانشکده پزشکی اطمینان حاصل کند که فارغ التحصیلانش به خوبی این درس را آموخته‌اند و مهارت شناخت و به کارگیری این دانش را در درمان بیماران به بهترین شیوه کسب کرده‌اند. در این راستا بر آن شدیم تا با بررسی شیوه‌های موجود تدریس فارماکولوژی و نقد آنها بهترین روش‌های آموزش فارماکولوژی را مطرح کنیم.
روش کار: در این مقاله با توجه به روش‌های مرسوم آموزش از کلمه‌های کلیدی نوع روش و فارماکولوژی با بررسی مقاله‌های چاپ شده در پایگاه‌های اطلاعاتی پزشکی PubMed، Science Direct و در نهایت Google scholar و همچنین مراجعه به اطلاعات موجود در سایت دانشگاه‌ها استفاده شده است. شیوه‌های تدریس و مزایا و معایب هرکدام توضیح داده شدند.
یافته‌ها: با توجه به شش روش مرسوم آموزش در پزشکی، قدیمی‌ترین شیوه آموزشی یعنی تدریس سنتی در بسیاری از دانشگاه‌های دنیا استفاده می‌شود و شیوه‌های جدیدتر بعد از آن مانند یادگیری یکپارچه و یادگیری‌های بر اساس تجربه‌های بالینی مانند یادگیری مبتنی بر مسئله و یادگیری مبتنی بر مورد در تدریس فارماکولوژی به‌خوبی در دانشگاه‌های دنیا با رتبه‌های گوناگون استفاده می‌شوند. روش یادگیری مبتنی بر پرسش و یادگیری چندحرفه‌ای نیز قابلیت استفاده را دارند، ولی اجرای آنها کمی پیچیده‌تر است و نیاز به پشتیبانی قوی‌ای دارند.
نتیجه‌گیری: در منظر پویای آموزش فارماکولوژی پزشکی، آرایه‌ای متنوع از شیوه‌های تدریس نمایان است که هر یک ویژگی‌ها و نکته‌های قابل توجه خود را دارند. رویکردهای سنتی مبتنی بر سخنرانی بنیان را فراهم می‌کنند و یادگیری تجربی و تعامل با بیمار مفاهیم تئوری را با عمل پیوند می‌زنند و مدل‌های همکارانه، تیم‌کاری و مراقبت جامع از بیمار را فراهم می‌کنند، در حالی که استراتژی‌های تقویت شده با تکنولوژی به نیازهای نسل دیجیتالی پاسخ می‌دهند. در نتیجه استفاده از همه روش‌ها کارآمدی خاص خود را دارند و بسته به جغرافیا و فرهنگ و سطح توسعه یافتگی هریک از شیوه‌ها مزایای خود را دارند.
روش کار: در این مقاله با توجه به روش‌های مرسوم آموزش از کلمه‌های کلیدی نوع روش و فارماکولوژی با بررسی مقاله‌های چاپ شده در پایگاه‌های اطلاعاتی پزشکی PubMed، Science Direct و در نهایت Google scholar و همچنین مراجعه به اطلاعات موجود در سایت دانشگاه‌ها استفاده شده است. شیوه‌های تدریس و مزایا و معایب هرکدام توضیح داده شدند.
یافته‌ها: با توجه به شش روش مرسوم آموزش در پزشکی، قدیمی‌ترین شیوه آموزشی یعنی تدریس سنتی در بسیاری از دانشگاه‌های دنیا استفاده می‌شود و شیوه‌های جدیدتر بعد از آن مانند یادگیری یکپارچه و یادگیری‌های بر اساس تجربه‌های بالینی مانند یادگیری مبتنی بر مسئله و یادگیری مبتنی بر مورد در تدریس فارماکولوژی به‌خوبی در دانشگاه‌های دنیا با رتبه‌های گوناگون استفاده می‌شوند. روش یادگیری مبتنی بر پرسش و یادگیری چندحرفه‌ای نیز قابلیت استفاده را دارند، ولی اجرای آنها کمی پیچیده‌تر است و نیاز به پشتیبانی قوی‌ای دارند.
نتیجه‌گیری: در منظر پویای آموزش فارماکولوژی پزشکی، آرایه‌ای متنوع از شیوه‌های تدریس نمایان است که هر یک ویژگی‌ها و نکته‌های قابل توجه خود را دارند. رویکردهای سنتی مبتنی بر سخنرانی بنیان را فراهم می‌کنند و یادگیری تجربی و تعامل با بیمار مفاهیم تئوری را با عمل پیوند می‌زنند و مدل‌های همکارانه، تیم‌کاری و مراقبت جامع از بیمار را فراهم می‌کنند، در حالی که استراتژی‌های تقویت شده با تکنولوژی به نیازهای نسل دیجیتالی پاسخ می‌دهند. در نتیجه استفاده از همه روش‌ها کارآمدی خاص خود را دارند و بسته به جغرافیا و فرهنگ و سطح توسعه یافتگی هریک از شیوه‌ها مزایای خود را دارند.
واژه‌های کلیدی: آموزش فارماکولوژی، تدریس سنتی، یادگیری مبتنی بر مسئله، یادگیری مبتنی بر مورد، یادگیری مبتنی بر پرسش، یادگیری چندحرفه‌ای
نوع مطالعه: مروری |
موضوع مقاله:
فارماکولوژی
دریافت: 1402/4/10 | پذیرش: 1402/8/22 | انتشار: 1402/12/14
دریافت: 1402/4/10 | پذیرش: 1402/8/22 | انتشار: 1402/12/14
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |