پژوهش در پزشکی

سابقه و هدف : اثر سیتالوپرام، یک داروی ضد افسردگی از نوع مهار کننده انتخابی باز جذب سروتونین، بر روی آریتمی های ناشی از اوابائین در دهلیز مجزای خوکچه هندی مورد مطالعه قرار گرفت.

مواد و روش‌ها : 32 دهلیز مجزا از خوکچه های هندی در 4 گروه کنترل، سیتالوپرام، اوبائین و سیتالوپرام + اوبائین مورد مطالعه قرار گرفتند. غلظت بونهای سدیم، پتاسیم و کلسیم به روش جذب اتمی ارزیابی شد.

یافته‌ها : سیتالوپرام بطور مشخص موجب کاهش نیروی انقباضی و تعداد ضربانات دهلیز مجزا گردید. اوابائین به تنهایی پس از 5/4 دقیقه باعث بروز آریتمی دهلیز گشت و پس از 7/20 دقیقه منجر به مسمومیت کامل، آسیستولی و وقفه دهلیز گردید. با تجویز قبلی سیتالوپرام (8 میکروگرم / میلی لیتر) زمان بروز آریتمی به تأخیر افتاده و به 9 دقیقه افزایش یافت (05/0 > p ). مدت زنده ماندن دهلیز نیز به بیش از 56 دقیقه رسید (001/0> p ). اندازه گیری یونی نسج دهلیز نشان داد که اوابائین به تنهایی موجب افزایش مشخص یون سدیم گردید ولی روی یون پتاسیم و کلسیم اثر مشخصی نشان نداد. ستالوپرام به تنهایی یون پتاسیم را افزایش داد (05/0 > p ) ولی میزانیونهای سدیم و کلسیم را کاهش داد که معنی دار نبود. در نمونه های با تجویز قبلی سیتالوپرام و سپس اوابائین مشاهده گردید که سیتالوپرام توانست تغییرات یونی ناشی از مسمومیت اوابائین به تنهایی را اصلاح و به حد طبیعی برگرداند.

نتیجه گیری و توصیه‌ها : سیتالوپرام دارای یک اثر مستقیم اینو و کرونوتروپیک منفی روی دهلیزمجزاست که احتمالاً ناشی ازمهار کانالهای سدیم و کلسیم و یا هیپرپلاریزاسیون پتاسیم می باشد. از طرف دیگر سیتالوپرام از مسمومیت و آریتیم ناشی از اوابائین در دهلیز خوکچه هندی جلوگیری می کند که این امر احتمالاً بدلیل تثبیت غشای سلولی و جلوگیری از تغییرات یونی مربوط به اوابائین در روی دهلیز می باشد.