پژوهش در پزشکی

  اواخر [1] قرن بیستم اولین جراحی کله سیستکتومی به روش لاپاروسکوپی بطور موفقیت آمیز در اروپا انجام شد و پس از آن این روش بطور روز افزون درتمامی دنیا گسترش پیدا کرد. علت این مقبولیت عمومی را می توان درکاهش قیمت، کم کردن میزان بستری بیمار و افزایش رضایت بیماران جستجو نمود.

  با همه گیرشدن این روش جراحی، عوارضی که بندرت در
کله سیستکتومی باز دیده می شد، منجمله صدمه به مجاری صفراوی، تا 5% گزارش شد. درحال حاضر تقریبا 700000
کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک سالیانه درامریکا انجام
می شود و عوارض جدی این جراحی درحال حاضر با جراحی باز کیسه صفرا قابل مقایسه است.

  Strasberg و همکاران (1) درگزارشی که 7 مطالعه بزرگ را بررسی و جمع بندی کرده بودند در مجموع 8856
کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک، عوارض جدی در6/2% گزارش شده بود. عوارض عمده عبارت بودند از: خونریزی شدید (4/1%)، عفونت محل جراحی (6/0%)، نشت صفرا (4/0%)، آسیب مجرای صفراوی (2/0%) و آسیب به روده (16/0%).

  بعضی عوارض درجراحی های مختلف مشترک هستند اما عوارضی که مختص کله سیستکتومی به روش لاپاروسکوپیک می باشند شامل آسیب به جدار روده و کبد همراه با خونریزی، عوارض در رابطه با پنوموپریتوان (تزریق هوا به داخل حفره صفاقی به منظور داشتن دید کافی حین جراحی) و ریختن سنگهای کیسه صفرا به داخلی حفره شکم و تشکیل آبسه متعاقب آن است (2،3). عمده این عوارض در اثر محدودیت دید در این نوع جراحی ایجاد می شود. میزان بروز عوارض در جراحی به روش لاپاروسکوپیک همچنین به تبحر جراح نیز بستگی دارد.

  درمطالعه Moore و همکاران 8800 جراحی لاپاروسکوپیک که توسط 55 جراح انجام شده بود، مورد بررسی قرارگرفت. دراین بررسی برآورد شد که 90% آسیب به مجاری صفراوی در 30 مورد اول جراحی هر جراح اتفاق افتاده است. بطوری که این عارضه از 7/1% در اولین case به 17/0% در پنجاهمین جراحی کاهش یافته است (4).

  در مطالعات دیگر بروز آسیب به مجاری صفراوی حین
کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک بین 4 تا 5 درصد ثابت مانده است که بالاتر از میزان گزارش شده در جراحی باز است
(2-1 درصد) (2،5).

  انتخاب بیماران می تواند در میزان بروز عوارض موثر باشد. عوارض جدی در بیمارانی که کله سیستیت مکرر، التهاب حاد یا فیبروز مزمن درحفره کیسه صفرا و یا porta hepatis داشتند، بیشتر است.