استادیار جراحی عمومی و عروق بیمارستان آیت الله طالقانی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی - درمانی شهید بهشتی)،تهران،ایران.
چکیده: (1800 مشاهده)
از ۵۲۲ مجروح که با اصابت ترکش و گلوله به شکم که طی سالهای ۶۱-۶۹ در دو مرکز پزشکی امام حسین و طالقانی بستری شده بودند، ۳۹ نفر به شهادت رسیدند. فاصله زمانی بین مجروح شدن تا عمل جراحی عامل مهمی در تعیین پیش آگهی بود به گونه ای که از ۷۸ درصد کل مجروحان که با ضایعات شدید در جبهه تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند ۷ درصد شهید شدند؛ در حالی که از ۲۲ درصد کل مجروحانی که ضایعات خفیف تر داشتند و به همین علت نخستین عمل جراحی در شهرهای پشت جبهه روی آنان انجام شد ۷/۳ درصد به شهادت رسیدند. ۳۸/۳ درصد شهدا کمتر از ۲۰ سال و ۴۸/۷ درد بین ۲۹-۲۰ سالگی بودند. بین تعداد اعضای خادمه دیده و شهادت رابطه مستقیمی وجود داشت؛ به گونه ای که ۲/۸ درصد صدمه به یک عفو؛ ۶/۴ درصد صدمه به دو عضو؛ ۵/۷ درصد، سه عضو ۱۶/۲ درصد، چهار عضو؛ ۳۶/۸ درصد، پنج عضو؛ ۴۰ درصد، شش عضو و ۴۲/۸ درصد در نتیجه صدمه به هفت عضو به شهادت رسیدند . شیوع صدمات اعضا در مجروحان و شهدا به این ترتیب بود: روده بزرگ ۳۹/۲ و ۶۴/۱ درصد و روده باریک ۳۰/۶ و ۳۸/۵ درصد؛ کبد ۱۳/۶ و ۲۵/۶ درصد و سده ۷/۸ و ۱۷/۹ درصد؛ طحال ۷/۴ و ۱۰/۳ درصد و کلیه ۵/۳ و ۷/۷ درصد، لوزالمعده ۲/۴ و ۲/۶ درصد و دوازده ۲/۲ و صفر درصد روده بزرگ و باریک تنها اعضایی بودند که آسیب منفرد نیز باعث شهادت مجروح شد. علت نهایی شهادت به ترتیب شوک سپتیک ۸۷ درصد، نارسایی حاد کلیه و استرس اولسر هر یک ۱۷/۹درصد و در ARDS۱۵/۳ درصد بود.
نوع مطالعه:
پژوهشی |
موضوع مقاله:
بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی ) دریافت: 1398/12/12 | پذیرش: 1398/12/12 | انتشار: 1398/12/12