پژوهش در پزشکی

سابقه و هدف: اسپرین های جانبی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب ها در ورزشکاران است. اطلاعات اندکی در زمینه ریسک فاکتورهای این آسیب وجود دارد.هدف پژوهش حاضر تعیین ریسک فاکتورهای درونی اسپرین جانبی مچ پا در ورزشکاران است.
روش مطالعه: مطالعه حاضر از نوع مطالعات طولی است. آزمودنی های این تحقیق، 152 پسر ورزشکار از ورزشکاران باشگاهی استان همدان بودند. آزمودنی ها فرم ثبت مشخصات فردی، اطلاعات پزشکی را ابتدای فصل تکمیل نمودند. سپس متغیرهای قد، وزن، شاخص توده بدنی، قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران و قدرت اینورتورها و اورتورهای مچ پا اندازه گیری شد. ورزشکاران برای مدت 20 ماه به بازی و تمرین پرداختند و به صورت هفتگی برای ثبت گزارش آسیب مورد بررسی قرار گرفتند. به دلیل اینکه متغیر وابسته بصورت گروه بندی (بروز یا عدم بروز اسپرین) است، برای تحلیل داده ها از رگرسیون لجستیک استفاده شد(p≤0.05)
یافته ها: در مجموع کل جلسات تمرینی و مسابقه 34 آسیب اسپرین جدید مچ پا ثبت شد که این مقدار معادل 804 / 0 آسیب به ازاء هر 1000 ساعت بازی و تمرین بود. نتایج رگرسیون لجستیک نشان داد که سن( 04 / OR=1/040 P =0 )، قد ( 03 / OR=1/024 P =0 )، وزن( 05 / OR=1/008 P =0 )، شاخص توده بدنی( 04 / OR=1/077 P =0 )، قدرت عضلات اینورتور ( 00 / P =1/091 OR =0 )، قدرت عضلات اورتور ( 03 / P =1/105 OR =0 ) و سابقه آسیب قبلی P =51/016 OR =0/00) ) با بروز آسیب اسپرین مچ پا ارتباط معناداری دارند. طبق نتایج انالیز رگرسیون و منحنی ROC سابقه آسیب قبلی به عنوان شاخص اصلی پیش بینی کننده اسپرین مچ پا معرفی شد. 
نتیجه گیری: بنظر می رسد که ریسک فاکتورهای آسیب قبلی، سن، قد، وزن و BMI می توانند اسپرین جانبی مچ پا را پیش بینی کنند. این نتایج می تواند به مربیان و بازیکنان برای پیشگیری از این آسیب در آینده کمک کند.