پژوهش در پزشکی

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

سابقه و هدف: عفونت زخم پای افراد مبتلا به دیابت یکی از عوارض جانبی بیماری دیابت است که بعضی اوقات منجر به آمپوتاسیون یا قطع عضو می‎گردد. ریسک ابتلا به عفونت زخم پا در بیماران نقص ایمنی بالاتر بوده و نسبت به آنتی‎بیوتیک مقاومت نشان می‌دهند. جداسازی انواع باکتریهای هوازی، بی‎هوازی و عوامل مایکوباکتریال و تشخیص سویه‌های‌ مقاوم به‌ آنتی‎بیوتیک‎ها و فقدان الگوی مناسب دارویی جهت درمان زخم پای افراد دیابتیک از ضرورتهای انجام این تحقیق است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 120 بیمار مبتلا به ‌دیابت که به‌‌ مراکز درمانی دانشگاهی علوم پزشکی شهید بهشتی مراجعه نمودند (30 زن و 90 مرد، محدوده سنی از 45 تا 65 سال و مدت ابتلا به دیابت از نیم تا 37 سال) و از زخم پا شکایت داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه‎گیری به صورت مستمر انجام گرفت. نمونه‌‎های زخم پس از جمع‌آوری در شرایط استریل در محیط قابل انتقال مناسب به‌ آزمایشگاه انتقال یافت. مراحل کشت در محیط‌های انتخابی و افتراقی جهت ‌باکتریهای هوازی، بی‎هوازی اختیاری، بی‎هوازی مطلق و مایکوباکتریوم‎ها انجام گردید. پس از رشد باکتریها لام ‌مجدد از آنها گرفته شد و پس از شناسایی آنتی‎بیوگرام به‌ روش Kirby baireبر حسب‌ شرایط هوازی و بی‎هوازی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: در این مطالعه 75% عفونت زخم پای افراد مبتلا به دیابت، پلی‎میکروبیال و 25% مونوباکتریال تشخیص داده شد. از باکتریهای جدا شده 5/12% بی‎هوازی‎ها و 5/87% هوازی-بی‎هوازی بودند. کوکسی گرم مثبت 95%، باسیل گرم مثبت 35%، باکتریهای گرم منفی 55% و مایکوباکتریوم آتی‎پیک 10% جدا گردید. در بین آنتی بیوتیک‎های تست شده، ریفامپین بیشترین اثر را بر علیه استاف آرئوس و پپتواسترپتوکوکوس داشت. باکتری E.coli به تمام آنتی‎بیوتیک‎های مورد بررسی مقاوم بود. نتیجه‌گیری: از آنجا که عفونت زخم پای دیابتیک پلی‎میکروبیال می‎باشد، بهتر است درمان عفونت پس از تست آنتی‎بیوگرام انجام شده و به باکتری‎های گروه مایکوباکتریوم نیز توجه شود. .

واژه‌های کلیدی: دیابت، زخم پای دیابتی، باکتری هوازی، باکتری بی‌هوازی مطلق، مایکوباکتریوم