چکیده: (11109 مشاهده)
سابقه و هدف: جااندازی باز و فیکساسیون داخلی، درمان استاندارد آسیب لیسفرانک است. یکی از عوارض بلندمدت آن استئوآرتریت میباشد. در این مطالعه، میزان بروز استئوآرتریت به دنبال جااندازی باز و فیکساسیون داخلی شکستگی لیسفرانک و تاثیر عواملی نظیر شکستگی همراه، تشخیص تاخیری شکستگی و باز یا بسته بودن شکستگی بر بروز استئوآرتریت یررسی شد.
روش بررسی: بیمارانی که طی سالهای 1376 تا 1384 دچار آسیب لیسفرانک شده و به روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی تحت درمان قرار گرفتهبودند و حداقل 2 سال از جراحی آنها گذشته بود، از نظر بروز استئوآرتریت در مفصل تارسومتاتارسال مورد بررسی قرار گرفتند.
یافتهها: از 94 بیمار عمل شده، 44 بیمار با میانگین پیگیری 36 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. 34 بیمار جااندازی آناتومیک داشتند که 12 نفر از آنها دچار استئوآرتریت شدند، در حالیکه از 10بیماریکه جااندازی غیرآناتومیک داشتند 8 بیمار دچار استئوآرتریت شدند (35% در مقابل80%، 004/0=p). 4 بیمار (9%) در ویزیت اول تشخیص داده نشده بودند و 10 بیمار (22%) با تاخیر به بیمارستان مراجعه کرده بودند. 34 بیمار (77%) شکستگی همراه در اندام تحتانی داشتند. 6 مورد ( 13% ) شکستگی باز مشاهده شد.
نتیجهگیری: میزان بالای بروز استئوآرتریت در بیماران با جااندازی غیر آناتومیک، از این نظریه حمایت میکند که جااندازی باز و فیکساسیون داخلی آناتومیک از تغییرات دژنراتیو بعدی مفصل جلوگیری میکند.
نوع مطالعه:
پژوهشی |
موضوع مقاله:
ارتوپدی دریافت: 1386/7/16 | انتشار: 1386/1/26