جلد 32، شماره 2 - ( تابستان 87 1387 )
جلد 32 شماره 2 صفحات 119-115 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rahimnia A, Shirvani Sh, Jannesari M. The evaluation of proximal tibia osteotomy by lateral closing wedge (Coventry) method in association with displacement of distal part to proximal and rigid fixation by T-plate and rapid range of motion. Research in Medicine 2008; 32 (2) :115-119
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-498-fa.html
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-498-fa.html
دکتر علیرضا رحیم‌نیا ، دکتر شهرام شیروانی ، دکتر مرتضی جان‌نثاری . بررسی استئوتومی پروگزیمال تیبیا به روش Lateral closing wedge (کاونتری) همراه با جابجایی قطعه دیستال به قدام و فیکاسیون rigid با T-plate و range of motion سریع. پژوهش در پزشکی. 1387; 32 (2) :115-119
چکیده: (15398 مشاهده)
سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اصلاح ژنوواروم و تأثیر جابجایی قسمت دیستال به استئوتومی به قدام (ماکت) و مقایسه آن با روش‌های دیگر و تعیین عوارض آن می‌باشد.
روش بررسی: 25 زانو از 22 بیمار طی سال‌های 1381 تا 1383 در بیمارستان بقیه‌اله تحت جراحی استئوتومی پروگزیمال تیبیا به روش Lateral closing wedge (کاونتری) با فیکساسیون Rigid با T-Plate و محدوده حرکتی (ROM: Range of motion) سریع قرار گرفتند. در تمام بیماران قسمت دیستال به استئوتومی حدود 1 سانتی‌متر به قدام جابجا شد (ماکت) و با یک T-Plate بطور ریجید فیکس شد. ROM وزن‌گذاری 50 درصد با دو عصا زیر بغل روز دوم پس از جراحی شروع شد. پس از 6 هفته هر دو عصا کنار گذاشته شد. بیمار مجدداً در پایان هفته چهارم، هشتم و شانزدهم ویزیت شده، زاویه تیبیو-فمورال و ROM اندازه‌گیری و ثبت شد. هر نوع عارضه احتمالی و یونیون در هر زمان و هم‌چنین زمان برگشتن بیمار به کار و میزان رضایت بیماران در پایان ماه چهارم ثبت شد.
یافته ها: متوسط ژنوواروم قبل از عمل جراحی 12 درجه واروس بود که پس از عمل جراحی به 1/6 درجه والگوس تصحیح شد. اکثر بیماران در پایان ماه دوم بدون عصا قادر به راه رفتن بودند. در پایان ماه سوم در همه بیماران یونیون وجود داشت. در پایان ماه چهارم تمامی بیماران به فعالیت قبلی برگشتند. درد تنها در یک نفر (2 زانو) وجود داشت، ولی کمتر از قبل بود و بیمار رضایت داشت.
نتیجه گیری: به نظر می‌رسد این عمل در بیماران بالای 40 سال که استئوآرتریت دارند و تحمل طولانی مدت بی‌حرکتی در گچ را ندارند و خطر عوارضی مانند ترومبوز عروقی در گچ‌گیری آنها بالاست، بهتر از استئوتومی‌های دیگر و بخصوص فیکساسیون غیرریجید و گچ‌گیری است.
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی )
دریافت: 1387/10/1 | انتشار: 1387/3/26
دریافت: 1387/10/1 | انتشار: 1387/3/26
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
This Journal is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License | Research in Medicine
Designed & Developed by : Yektaweb