، : majid.bahreinian@gmail.com
چکیده: (12136 مشاهده)
سابقه و هدف: با توجه به اهمیت نقش عوامل روانشناختی در خطر عود مجدد عوارض قلبی در بیماران باز توان قلبی و عدم وجود مطالعات کافی در زمینه تأثیر روشهای رواندرمانی در کاهش افسردگی این بیماران، این مطالعه صورت گرفته است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان رفتاری و شناختی- رفتاری بر میزان افسردگی این دسته از بیماران میباشد.
روش بررسی: در پژوهش حاضر از روش تجربی با طرح پیشآزمون- پسآزمون چندگروهی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه بیماران بازتوان قلبی که در بیمارستان خاتمالانبیای زاهدان در سالهای 1384 و 1385 تحت عمل جراحی بایپس عروق کرونر (CABG) قرار گرفتهاند، تشکیل میدهند. نمونه انتخابی، از بین این بیماران به صورت در دسترس و غیر تصادفی، شامل 67 نفر افراد واجد شرایط ورود به پژوهش بودند که از طریق مقیاس افسردگی بک مورد ارزیابی قرار گرفتند. این افراد به طور تصادفی در گروههای 15 نفره شامل دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد قرار گرفتند.
یافتهها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات افسردگی افراد در دوگروه آزمایش در مقایسه با قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری داشته است (05/0P<)؛ در حالی که در نمرات اکتسابی افراد گروه شاهد که مداخله دریافت نکردهاند، تفاوت معناداری وجود نداشته است. ضمن اینکه از دو روش مداخلهای فوق روش درمانشناختی- رفتاری، در کاهش میزان افسردگی بیماران مؤثرتر بوده است.
نتیجهگیری: با توجه به تأثیر درمانهای روانشناختی در کاهش میزان افسردگی بیماران بازتوان قلبی، آگاهیدادن و رسیدگی به مسایل روانشناختی در این بیماران ضروری به نظر میرسد و در این خصوص، همکاری بین بخشی میتواند در پیشگیری و افزایش کیفیت درمان مبتلایان به این نوع بیماری مؤثر واقع شود.
واژگان کلیدی: اثربخشی، درمان رفتاری، درمانشناختی- رفتاری، افسردگی، بیمار بازتوان قلبی
نوع مطالعه:
پژوهشی |
دریافت: 1388/2/22 | انتشار: 1387/9/25
ارسال پیام به نویسنده مسئول