جلد 42، شماره 3 - ( 7-1397 )                   جلد 42 شماره 3 صفحات 136-131 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد. ، maryam_tehranipour@mshdiau.ac.ir
چکیده:   (3664 مشاهده)
ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭ ﻫﺪﻑ: یکی از مشخصه‌های انسان ها توانایی آنها در تغییر رفتار بر اساس تجربیات قبلی می‌باشد . یادگیری عبارت از کسب اطلاعاتی است که این امر را امکان پذیر می‌کند و حافظه به مفهوم حفظ و ذخیره این اطلاعات می‌باشد. گیاه ارزن حاوی پروتئین­ها، مواد معدنی، ویتامین­ها و آنتی­اکسیدان­های مورد نیاز برای حفظ حیات و سلامت سلول­های بدن پستانداران است. این مطالعه به­منظور تعیین اثر عصاره آبی دانه گیاه ارزن پروسو (Panicum miliaceum L.) بر حافظه فضایی انجام شده است.
مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرائی نر به 4 گروه تقسیم شدند. عصاره آبی دانه گیاه ارزن پروسو به روش سوکسله تهیه شده و به سه گروه تیمار به­ترتیب با دوزهای 25، 50 و 75 میلی­گرم بر کیلوگرم به روش داخل صفاقی و به­مدت 21 روز تزریق شد. گروه کنترل نرمال سالین دریافت نمود. . پس از سپری شدن یک ماه از اولین تزریق، رفتارهای یادگیری و تستهای حافظه روی نمونه ها انجام شد.در این تحقیق برای بررسی حافظه فضایی از ماز آبی موریس و برای یادگیری اجتنابی غیر فعال از شاتل باکس استفاده شد. به منظور تحلیل داده‌های به دست آمده از تحلیل واریانس با اندازه گیری‌های مکرر و به منظور تحلیل داده‌های  حافظه از تحلیل واریانس یک طرفه(ANOVA)  استفاده شد.
یافته ها:  در تزریق عصاره‌های آبی با دوزهای ( 25 و 50  و 75 میلی گرم بر کیلو گرم)،  زمان پیدا کردن سکو بین گروه کنترل و تیمار‌های آبی در دوزهای (50 و 75 میلی گرم بر کیلوگرم) تفاوت معنی داری را نشان می‌دهد. (p<0/05) همچنین  زمان آموزش و زمان تست در گروه‌های کنترل و تیمار دریافت کننده عصاره آبی تفاوت معنی داری را نشان می‌دهد و بیانگر این است که این عصاره تاثیر قابل ملاحظه ‌ای داشته است.
نتیجه ­گیری:  عصاره آبی دانه گیاه ارزن پروسو باعث بهبود یادگیری و افزایش حافظه فضایی در موش سفید آزمایشگاهی نرمی شود که ممکن است علت آن در خواص آنتی اکسیدانی گیاه ارزن  نهفته باشد.
متن کامل [PDF 456 kb]   (1034 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: فیزیولوژی
دریافت: 1396/8/17 | پذیرش: 1397/4/9 | انتشار: 1397/7/9

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.