پژوهش در پزشکی

Mendeley  

Zotero  

Hosseini S M, Yousefi-Banaem H, Bahrami Motlagh H, Salehi Barough M. Measuring the patient's skin dose in common radiographs in Loghman Hakim Hospital. Research in Medicine 2020; 44 (3) :460-465
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-2007-fa.html

مقدمه: بیشترین پرتوگیری مردم از منابع مصنوعی از طریق دستگاه های پرتو نگاری تشخیصی به علت افزایش این آزمایشات در جامعه و اجتناب ناپذیر بودن این آزمایشات است. بهینه کردن میزان دوز ورودی پوست می­تواند نقش مهمی در کاهش پرتوگیری بیماران داشته باشد، که با پایش دوز ورودی پوست به عنوان یک پارامتر اصلی، قابل دستیابی است.
مواد و روش بررسی:  مطالعه توصیفی حاضر در بیمارستان دولتی لقمان حکیم تهران و با  235 بیمار  100زن و 135مرد با بازه وزنی ۶۰±10 کیلو گرم  انجام شد. در این مطالعه دوز پوستی بیماران با استفاده از چهار دستگاه رادیولوژی  تشخیصی دارای استانداردهای سازمان انرژی اتمی، در 12 نمای رادیوگرافی رایج و با استفاده از تراشه‌های ترمولومینسانس و دزیمتر گایگر مولر اندازه گیری شد.
یافته ها: میانگین دوز پوست برای هر  روش رادیوگرافی مورد مطالعه برحسب میلی گری به ترتیب زیر به دست آمد: قفسه سینه (خلفی-قدامی)34/0، قفسه سینه (نیمرخ)85/1، شکم (قدامی-خلفی)31/3، لگن (قدامی-خلفی)79/4، مهره های گردنی(قدامی-خلفی)95/1، مهره های گردنی (نیمرخ)24/1، مهره های پشتی (قدامی-خلفی)38/2، مهره های پشتی (نیمرخ)68/4، مهره های کمری (قدامی-خلفی)95/3، مهره های کمری (نیمرخ)53/9، جمجمه (قدامی-خلفی)29/2 و جمجمه (نیمرخ)89/1.
نتیجه گیری: انجام دزیمتری در فواصل زمانی منظم و انجام دوره ای و منظم آزمایشات کنترل کیفی دستگاه های رادیوگرافی می تواند در فرآیند بهینه سازی، نظارت، کاهش دوز و  حفاظت از بیماران و همچنین ارزیابی آسیب های بالقوه ناشی از تشعشعات موثر باشد.