جلد 19، شماره 1 و 2 - ( فروردین - شهریور 1374 )
جلد 19 شماره 1 و 2 صفحات 50-42 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Presentation of a Test and Its Clinical Diagnostic Power in Knee Osteoarthritis of Patellofemoral Joint. Research in Medicine 1995; 19 (1 and 2) :42-50
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-2333-fa.html
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-2333-fa.html
محمودی سید محسن، احقر سید پرویز. معرفی یک آزمون و قدرت تشخیص بالینی آن در استئوآرتریت مفصل پاتلوفمورال زانو. پژوهش در پزشکی. 1374; 19 (1 و 2) :42-50
استادیار گروه ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی - درمانی شهید بهشتی،تهران،ایران.
چکیده: (1513 مشاهده)
برای تشخیص بالینی استئوآرتریت مفصل پائلو فمورال زانو Patella femoral grinding test وجود دارد که در کتابهای معاینه جسمانی و کتب درسی ارتوپدی در مورد آن بحث شده است. ما در انجام این تست با مشکلاتی روبرو شدیم، زیرا طراحی آزمون به نحوی است که همکاری مستقیم و نزدیک بیمار را طلب می کند. تجربه درد طی معاینه باعث می شد که بیمار از ادامه همکاری امتناع ورزد و آزمون منفی شود. مشاهده این اشکالات ما را به ارائه آزمون بالینی جدیدی واداشت که آن را Reverse patella femoral grinding test نامیدیم. برای مقایسه بین تست بالینی قدیم و جدید، ۱۵۰ بیمار را که به علت استئوآرتریت مفصل زانو به کلینیکهای ارتوپدی مراجعه کرده بودند، به طور تصادفی انتخاب کردیم . و جمعا" در حدود دو سال، روی ۳۰۰ زانوی آنان ۶۰۰ آزمایش انجام شد. به طور کلی تست قدیم دارای قدرت کشف موارد مثبت یعنی (Sensitivity) به میزان ۷۳ درصد در ۳۰۰ زانوی تحت معاینه بود؛ در حالی که، آزمون جدید، در معاینه روی همین تعداد زانو ۹۸ درصد قدرت داشت و تست قدیم دارای قدرت کشف موارد منفی (Specificity ) به میزان ۶۶ درصد و آزمون جدید قدرتی برابر با ۵۳ درصد داشت. کارآیی (EFFiciency) آزمون قبلی ۷۳ درصد و تست جدید ۹۶ درصد برآورد شد. ارزش پیش بینی موارد مثبت (Positive predictive value) در تست قبلی ۹۶ درصد و در آزمون جدید ۹۷ درصد بود ولی ارزش پیش بینی موارد منفی (Negative predictive value) برای تست قدیم ۱۶ درصد و برای تست جدید ۶۹ درصد محاسبه شد. علاوه بر این، هر چه درجه استئوآرتریت بالاتر می رفت، میزان عدم همکاری بیمار در روش اول کمتر می شد . به نحوی که میزان عدم همکاری در درجه یک، ۴۱ درصد؛ در درجه دو، ۵۱ درصد؛ و در درجه سه، ۶۷ درصد بود ولی در روش دوم این عدم همکاری وجود نداشت و آزمون مجذور خی نشانداد که این اختلاف تشخیص در درجات مختلف استئوآرتریت از نظر آماری معنی دار می باشد (۰/۰۵>P) اگر بیماران در انجام هر دو آزمون همکاری می کردند، قدرت تشخیص تست قدیم برای درجات ۱، ۲ و ۳ استئوآرتریت به ترتیب ۵۹، ۸۱ و ۵۰ درصد بود؛ در حالی که آزمون جدید توانست به ترتیب به تشخیص ۹۸، ۱۰۰ و ۱۰۰ در صد موارد دست یابد. براساس آمار یاد شده، ما آزمایش جدید را بجای آزمون قدیم برای تشخیص بالینی استئوآرتریت مفصل پاتلوفمورال زانو پیشنهاد می کنیم.
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی )
دریافت: 1398/12/4 | پذیرش: 1398/12/4 | انتشار: 1398/12/4
دریافت: 1398/12/4 | پذیرش: 1398/12/4 | انتشار: 1398/12/4
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
This Journal is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License | Research in Medicine
Designed & Developed by : Yektaweb