جلد 23، شماره 4 - ( زمستان 1378 )
جلد 23 شماره 4 صفحات 286-279 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mazdarani H, Fadaie S. Induction of Chromosomal Damages in Lymphocytes Induced by Radiopaque Substances. Research in Medicine 1999; 23 (4) :279-286
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-2378-fa.html
URL: http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/article-1-2378-fa.html
مزدارانی حسین، فدایی شهرام. القای آسیبهای کروموزومی در لنفوسیتها ناشی از تزریق مواد حاجب آزمونهای پرتوشناسی. پژوهش در پزشکی. 1378; 23 (4) :279-286
دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
چکیده: (2078 مشاهده)
مواد حاجب ید دار به طور گسترده ای در آزمون های پرتونگاری به منظور افزایش کیفیت تصاویر و تشخیص الگوهای پاتولوژیک مورد استفاده قرار می گیرند. از آنجا که این مواد از انواع گوناگونی برخوردار هستند و ممکن است در برخی از سیستم های حساس بدن ایجاد سمیت سلولی و یا ژنوتوکسیسیتی نمایند. در این مطالعه دو ترکیب اوروگرافین ۷۶ درصد و تلبریکس ۳۸ که استفاده از آنها در آزمون های پرتونگاری بسیار متداول است، مورد بررسی قرار گرفتند.
در تحقیق حاضر به کمک روش آنالیز، کروموزوم های متافازی و با دو مرحله نمونه گیری خونی (قبل و ۳۰ دقیقه بعد از تزریق کامل ماده کنتراست) از ۳۰ بیمار واجد شرایط که تحت آزمون توموگرافی کامپیوتری مغز با تزریق مواد حاجب اور و گرافین ۷۶ درصد و تلبریکس واقع شدند (۱۵ بیمار برای هر ماده حاجب) آثار سیتوژنتیک مواد مذکور مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. هم چنین به منظور بررسی آثار سیتوژنتیک ناشی از پرتوگیری بیماران بر لنفوسیت ها، از ۵ بیمار دیگر که تحت آزمون توموگرافی کامپیوتری ساده مغز واقع گردیدند نیز در دو مرحله قبل و بعد از آزمون نمونه گیری شید بررسی ها نشان داد که هر دو ماده حاجب مذکور قادر به القای آسیب های کروموزومی می باشند (۰/۰۵>P). اوروگرافین ۷۶درصد توانایی بیشتری در القای آسیب های کروموزومی نسبت به تلبریکس ۳۸ نشان داد. اگرچه این اختلاف توان از نظر آماری معنی دار نبود. هم چنین در این میان پرتوگیری بیماران نقشی در ایجاد آسیب ها نداشته است. علت ایجاد آسیب های کروموزومی را باید در ساختار شیمیایی مواد حاجب جستجو کرد.
در تحقیق حاضر به کمک روش آنالیز، کروموزوم های متافازی و با دو مرحله نمونه گیری خونی (قبل و ۳۰ دقیقه بعد از تزریق کامل ماده کنتراست) از ۳۰ بیمار واجد شرایط که تحت آزمون توموگرافی کامپیوتری مغز با تزریق مواد حاجب اور و گرافین ۷۶ درصد و تلبریکس واقع شدند (۱۵ بیمار برای هر ماده حاجب) آثار سیتوژنتیک مواد مذکور مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. هم چنین به منظور بررسی آثار سیتوژنتیک ناشی از پرتوگیری بیماران بر لنفوسیت ها، از ۵ بیمار دیگر که تحت آزمون توموگرافی کامپیوتری ساده مغز واقع گردیدند نیز در دو مرحله قبل و بعد از آزمون نمونه گیری شید بررسی ها نشان داد که هر دو ماده حاجب مذکور قادر به القای آسیب های کروموزومی می باشند (۰/۰۵>P). اوروگرافین ۷۶درصد توانایی بیشتری در القای آسیب های کروموزومی نسبت به تلبریکس ۳۸ نشان داد. اگرچه این اختلاف توان از نظر آماری معنی دار نبود. هم چنین در این میان پرتوگیری بیماران نقشی در ایجاد آسیب ها نداشته است. علت ایجاد آسیب های کروموزومی را باید در ساختار شیمیایی مواد حاجب جستجو کرد.
واژه‌های کلیدی: مواد حاجب، منومرهای یونی، آسیب های کروموزومی، لنفوسیت ها، اوروگرافین، ۷۶ درصد، تلبریکس ۳۸
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی )
دریافت: 1398/12/7 | پذیرش: 1398/12/7 | انتشار: 1398/12/7
دریافت: 1398/12/7 | پذیرش: 1398/12/7 | انتشار: 1398/12/7
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
This Journal is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License | Research in Medicine
Designed & Developed by : Yektaweb