رئیس بخش پاتولوژی دانشکده پزشکی - دانشگاه ملی ایران.
چکیده: (1441 مشاهده)
تاکنون بسیاری از مکانیزم های ایمونولوژیک بدن برای رد تومورها و جلوگیری از رشد انها ساخته شده و از این شناسایی هم برای کشف علت بعضی از سرطانها استفاده شده و هم راه های ایمونوتراپی سرطان بعنوان چهارمین طریقه درمان سرطان مورد قبول همه قرار گرفته است. مسئله ای که فوق العاده اهمیت دارد این است که طبیب و جراح حتی المقدور بایستی از فلج کردن سیستم دفاعی بیمار سرطانی احتراز کنند . بیوریکه میدانیم هم جراحی های وسیع تومورهای سرطانی ، آنتی کورساز شده و سبب می شوند که باقیمانده تومور به سرعت رشد کرده متاستاز بدهد. بنابراین در مواردیکه جراحی و رادیوتراپی نمی توانند تومور را بطورکلی ریشه کن کنند، بهتر است به حداقل برداشت و یا تخریب بافت لنفاوی اکتفا شود.
و در مورد شیمیوتراپی بایستی کاملا محتاط و محافظه کار بود . بدین معنی که اولا حتی المقدور ار بکار بردن آنها خودداری کرد و ثانیا در مواردی که راهی دیگر وجود ندارد آنها را با مقدار متناسب تجویز نمود . بطور کلی بایستی سیستم ایمونولوژیک بیمار سرطانی را تقویت کرد و در مورد هر بیمار سرطانی علاوه بر جراحی ، رادیوتراپی و شیمیوتراپی ، امکان ایمونوتراپی را نیز مورد توجه قرار داد.
نوع مطالعه:
مروری |
موضوع مقاله:
بین رشته ای ( مدیریت آموزشی، تحقیقات آموزشی، آموزش پزشکی ) دریافت: 1398/12/26 | پذیرش: 1398/12/26 | انتشار: 1398/12/26